(G)een spoor van vernieuwing – Vlaams cultuurbeleid sinds de jaren tachtig

Nieuw, nieuwer, nieuwst. Toverwoorden die de beleidsnota’s van de cultuurministers van de voorbije dertig jaar opleukten. Hun gedeelde dada, over de partijgrenzen heen, is echter niet vrijblijvend. Het criterium ‘nieuw’ binnen het cultuurbeleid is geen garantie voor daadwerkelijke vernieuwing. Zo luidt de stelling van Wim De Pauw in zijn boek ‘Absoluut modern’. De afwezigheid van een duidelijke omschrijving maakt ‘vernieuwing’ bovendien tot een leeg begrip, waardoor het vatbaar is voor willekeur en manipulatie. Om te komen tot echte vernieuwing vanuit de kunsten zelf, moeten we terug naar een voorwaardenscheppend cultuurbeleid dat vertrekt vanuit cultuur als waarde op zich. 

Wim De Pauw beantwoordt in dit interview enkele prangende vragen. Is beleid wel het juiste instrument om aan te sturen op vernieuwing? Is beleid er niet vooral om een plaats te geven aan vernieuwing? En als het nieuwe een plaats krijgt, smijten we dan het oude overboord? We gingen dus op zoek naar de nuances in ‘vernieuwing’. De Pauw houdt een stevig pleidooi voor vernieuwing vanuit de kunsten zelf. Een duidelijk onderscheid tussen kunstbeleid en publieksbeleid moet de autonomie van de kunstenaar rijmen met de maatschappelijke en politieke doelstellingen van een cultuurbeleid.

Lees het artikel in de bijlage hieronder.